'هم نوائی' با فرزندتان

'هم نوائی' با فرزند یعنی اینکه پدر و مادر توجه کنند که فرزندشان چه احساسی دارد و چه می اندیشد و چه نیازی دارند. 'هم نوائی' شالوده ای برای ایجاد روابطی امن، مثبت و پشتیبان بین شما و فرزندتان می باشد.

والدینی که با فرزند خود 'هم نوا' هستند به آنان می فهمانند که تجارب و احساسات آنها قدر دانی و درک شده و نسبت به آن واکنش به عمل می آید.

فرزندان می دانند که آیا والدین با آنان 'هم نوا' هستند یا نه. از این راه است که فرزندان علاقه و تأیید شما را نسبت به خود احساس می کنند. این هم نوائی شالوده ای را برای پیوند در سطحی عمیق تر با فرزندتان ایجاد می کند و برای ساختن روابط مثبت با بزرگ شدن فرزندتان سکوئی خواهد بود.

وقتی که شما 'هم نوا' هستید شما می توانید به علائم احساسی و رفتاری فرزندتان پی ببرید و نسبت به آن واکنش مناسب نشان دهید. وقتی کودکان حس کنند که به آن ها پاسخ داده می شود و آنها را درک می کنند، باعث می شود به خود اعتماد کنند و عزت نفس مثبتی داشته باشند.

کودکان شیرخوار از بدو تولد با صدا (گریه، و انواع صداهای اولیۀ کودک – قرنقون و جیغ)، و اشارات چهره (تماس چشمی، لبخند، اخم) و ژست هائی (حرکت پاها وقتی که هیجان زده می شوند یا هنگام ناراحتی و همچنین اشاره) ارتباط برقرار می کنند. هم نوائی با فرزند از راه ارتباطات غیر لفظی مانند تماس از روی نگاه، اشارات صورت، و لحن صدا، ژست ها و نسبت به زمان و شدت واکنش شما آغاز می شود.

با پا به سن گذاشتن فرزند، هم نوائی شامل ارتباطات لفظی و غیر لفظی هردو خواهد بود.

شنا ختن فرزندتان

هم نوائی با نوزادتان بر احساس امنيت، ايمنی و مورد علاقه بودن کودک اثر قاطعی دارد. هم نوائی با گريۀ کودک به شما کمک می کند بفهميد که آيا گرسنه و خسته است، يا نياز به تعويض پوشک دارد يا می خواهد او را بغل کنيد.

وقتی کودک نو پا باشد هم نوائی با کودک ممکن است شامل دانستن هنگام نياز او به اوقات سکوت و آرامش، خوراکی يا تغيير فعاليت است. هم نوائی با يک کودک دوساله در ميانۀ اوقات تلخی او نه تنها شامل واکنش با محدوديت های مناسب ، بلکه از راه درک معنی احساس او می باشد و اينکه عامل جيغ و فرياد او چيست. و اينکه آيا فرزند شما خسته است، عصبانی است يا درد دارد.

توانائی در هم نوائی با فرزند نتيجه حوصله ، تمرين و شناخت فرزند شما می باشد.

ن « هم نوا »

يادتان باشد هر فرزند منحصر به فرد است، و شيوه ايجاد ارتباط خاص برای خواستن نيازهای خود و ايجاد ارتباط با جهان دارد.

فرزند خود را زير نظر داشته باشيد. ياد بگيريد و بفهميد که چه چيزی باعث "رفتار" او می شود.

سعی کنيد الگوی بدنی، خلق و خو و شخصيت او را درک کنيد و آن را بپذيريد. از کجا می دانيد که فرزند شما گرسنه است؟ خسته است؟ توجه شما را می خواهد؟ نوازش و اطمينان بخشی شما را می خواهد؟

نسبت به تغيير اين الگوهای حرکتی، لحن صدا و شدت فعاليت فرزند خود حساس باشيد.

قدرت و آسيب پذيری فرزند خود را بشناسيد. وقتی خوشحال است چگونه آن را نشان می دهد؟ آيا به راحتی دلشکسته می شود؟

آيا هنگام ناراحتی خموش می شود؟

به ژست ها، نگاه ها و آوا های او حساس باشيد. وقتی دستان خود را به سوی شما دراز می کند ، او را بلند کنيد ، ببوسيد و از کلمات ساده ای استفاده کنيد نظير: " می خواهی بلندت کنم."

با فرزند خود گفتگو و سخن های او را بشنويد.

احساسات فرزند خود را درک و آن بپذيريد.

نسبت به اشارات بدنی خودتان هم آگاهی داشته باشيد. آيا ارتباطات لفظی و غير لفظی شما يک پيام را به فرزندتان منتقل می کند؟